Κριτικη ✒ " The Diviners // Libba Bray ".

Γεια σας βιβλιοφάγοι, Αντιγόνη εδώ! Όσοι με ακολουθείτε στο Ίνσταγκραμ σίγουρα έχετε δει πως πρόσφατα αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στο The Diviners της Libba Bray. Το εν λόγω βιβλίο βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη μου για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, μα ποτέ δεν έτυχε να το διαβάσω. Κάθε Οκτώβριο το έβλεπα σχεδόν σε όλα τα βίντεο των ξένων booktubers όταν αναφέρονταν σε βιβλία που πρότειναν για το Χάλοουιν, και πάντοτε μου περνούσε από το μυαλό να το διαβάσω, αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν το έκανα. Ίσως έφταιγε το γεγονός πως δεν είχα διαβάσει ή δει καμία αρνητική κριτική, κι έτσι υποσυνείδητα αυτό μου δημιουργούσε φόβο σχετικά με το αν θα άρεσε και σ’ εμένα το ίδιο. Τελικά, όχι απλά μου άρεσε, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να πω πως το λάτρεψα! 

Πάμε, όμως, να δούμε τα πράγματα αναλυτικότερα.

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα σ’ ένα βιβλίο είναι αδιαμφισβήτητα ο τρόπος γραφής. Πιστέψτε με όταν σας λέω πως το The Diviners είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου. Η γραφή της Libba Bray είναι εκπληκτική! Πέρα από τις γλαφυρές περιγραφές και τις πανέμορφες εικόνες που δημιουργεί με λέξεις απλές και καθημερινές, αυτό που μου προξένησε ιδιαίτερο  θαυμασμό είναι το πόσο σωστά χρησιμοποιεί τις διαφορετικές οπτικές γωνίες, καθώς και το πώς όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών ενώνονται σιγά – σιγά ούτως ώστε να συνθέσουν στο τέλος ένα μεγαλύτερο κάδρο, μια ολοκληρωμένη ιστορία. Το κάνει τόσο σωστά και σου αποκαλύπτει μόνο αυτά που πρέπει να ξέρεις την εκάστοτε στιγμή της αφήγησης, και όχι όσα θα ήθελες να ξέρεις. Σε αφήνει διαρκώς να διψάς για περισσότερη πληροφορία, να γυρίζεις τις σελίδες ασταμάτητα με την ελπίδα πως θα μάθεις κάτι καινούργιο για το πώς όλες αυτές οι πληροφορίες συνδέονται μεταξύ τους.

Πράγμα που – φυσικά – ευνοεί και την εξέλιξη της πλοκής. Η πλοκή του βιβλίου είναι στ’ αλήθεια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Είναι περίπλοκη και πολλές φορές σε μπερδεύει, μα όχι με κακό τρόπο, όχι επειδή το βιβλίο είναι κακογραμμένο. Αντιθέτως! Σε μπερδεύει γιατί η συγγραφέας ήθελε να σε μπερδέψει, ήθελε να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει και ποιος ο ρόλος του κάθε χαρακτήρα στην εξέλιξη της ιστορίας. Κυλά γρήγορα, και το μυστήριο των βάναυσων δολοφονιών δε σε αφήνει να βαρεθείς ούτε στο ελάχιστο. Αν και εμείς σαν αναγνώστες γνωρίζουμε την ταυτότητα του δολοφόνου, δεν ξέρουμε για ποιο λόγο πραγματοποιεί αυτές τις δολοφονίες και γιατί το κάνει με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο απώτερος σκοπός του, τα πιστεύω του. Κι έτσι, επιδιδόμαστε κι εμείς σ’ έναν ασταμάτητο αγώνα για ανεύρεση στοιχείων μαζί με τους πρωταγωνιστές μας. Το The Diviners είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο, που παρά το μέγεθος του διαβάζεται γρήγορα, σαν νερό!

Προσωπικά, σαν αναγνώστρια τρελαίνομαι για ατμοσφαιρικά βιβλία, και το συγκεκριμένο δεν με απογοήτευσε ούτε σε αυτόν τον τομέα. Η ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης του 1926 αποδίδεται αριστοτεχνικά! Η Libba Bray μένει πιστή στην πραγματικότητα της εποχής, μα ταυτόχρονα προσθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν την ιστορία τόσο μυστηριώδη κι ενδιαφέρουσα. Νιώθεις στ’ αλήθεια πως περπατάς στους δρόμους της Νέας Υόρκης, τα σκοτεινά νεκροταφεία, τα Τζαζ κλαμπ και το Μπρόντγουεϊ . Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης έχεις σχεδόν την αίσθηση πως κάποιος σε παρακολουθεί, όπως και τους ήρωες του βιβλίου. Γενικότερα, πριν ξεκινήσω την ανάγνωση είχα ακούσει πως υπάρχουν κάποια σημεία της ιστορίας που είναι τρομακτικά. Παρόλα αυτά,  δεν ένιωσα φόβο – αν και μεταξύ μας, είμαι μεγάλη κότα σε κάτι τέτοια – . Δεν θα το χαρακτήριζα τόσο τρομακτικό, όσο ανατριχιαστικό. Η ανάγνωση σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα κι ανήσυχα, γιατί ξέρεις πως τέτοιου είδους αποτρόπαια εγκλήματα δε θα έπρεπε να συμβαίνουν. Είναι σαν να βλέπεις το έγκλημα να εκτυλίσσεται μπροστά σου, μα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.

Τέλος, ένα ακόμη θετικό στοιχείο αυτού του βιβλίου είναι και οι χαρακτήρες που το απαρτίζουν. Ίσως πρόκειται για μια από τις πιο καλογραμμένες ομάδες χαρακτήρων για τις οποίες έχω διαβάσει ποτέ. Καθ’ ένας από αυτούς έχει τη δική του ιστορία, και όλως παραδόξως όλοι τους είναι ενδιαφέροντες και καθόλου ανιαροί. Έχουν βάθος, λόγο ύπαρξης, ενώ ο καθένας διαδραματίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Η αγαπημένη μου ήταν η Evie και λιγότερο αγαπημένος μου ο Jericho.

Το μοναδικό μου παράπονο σε αυτό το βιβλίο είναι η κατεύθυνση την οποία πήρε το ρομάντζο – Αν κι αυτό πρόκειται καθαρά για προσωπική προτίμηση – . Χρειάζομαι το σίκουελ άμεσα γιατί το cliffhanger και οι απορίες που έχω δε με αφήνουν σε ησυχία!

Συνιστώ τη σειρά σε όλους. Ιδιαίτερα αν σας αρέσουν τα βιβλία παρανόρμαλ, urban fantasy ή μυστηρίου. 5/5 αστεράκια.

Μέχρι την επόμενη φορά, να περνάτε καλά με όμορφα βιβλία.