✒ΚΡΙΤΙΚΗ : The Beautiful // Renee Ahdieh.

 

Γεια σας βιβλιοφάγοι, είμαι η Αντιγόνη και σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω για ένα βιβλίο που μου άφησε μια παράξενη αίσθηση. Ένα βιβλίο που ακόμα δεν ξέρω πως πρέπει να βαθμολογήσω, ακόμη κι αν το έχω διαβάσει εδώ και μήνες. Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει από τον τίτλο του άρθρου, το βιβλίο αυτό είναι το The Beautiful της Renee Ahdieh. 

   Είμαι τόσο μπερδεμένη που στ’ αλήθεια δεν ξέρω καν από πού ν’ αρχίσω. Υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα που δεν μου άρεσαν και κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έβγαζαν νόημα, ταυτόχρονα, όμως, υπήρχαν και πράγματα που μου άρεσαν, ενώ καταλάβαινα πως ήταν « προβληματικά ». Αρχικά, θα ήθελα να πω πως αυτό ήταν το πιο πολυαναμενόμενο βιβλίο μου για το 2019. Το περίμενα όσο κανένα άλλο για πολλούς λόγους· ήξερα πως επρόκειτο για ένα μυθιστόρημα με βρικόλακες, που εκτυλίσσεται στη Νέα Ορλεάνη του 1800 κι αυτό από μόνο του ήταν αρκετό για να εκτοξεύσει τις προσδοκίες μου στα ύψη. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμουν. Αντιμετώπισα πρόβλημα με το ρυθμό της αφήγησης, κάποιους από τους χαρακτήρες, τη χρονική περίοδο στην οποία ήταν τοποθετημένη η ιστορία και την απουσία βρικολάκων που ήταν πράγματι εκκωφαντική.

   Πιο συγκεκριμένα, καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησης αδυνατούσα να καταλάβω για ποιο λόγο η συγγραφέας επέλεξε αυτή τη χρονική περίοδο. Αναρωτιόμουν « γιατί » και προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς προσφέρει στην ιστορία. Κατά τη γνώμη μου δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τα ρούχα, που να υποδεικνύει την εν λόγω χρονική περίοδο. Οι περισσότεροι ήρωες είχαν απόψεις πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους, ενώ το βιβλίο άγγιζε πολλά σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας όπως ο φεμινισμός και η σεξουαλική ταυτότητα. Διαβάζοντας όλα αυτά η Νέα Ορλεάνη του 1800 δεν έβγαζε νόημα. Αν και η πόλη της Νέας Ορλεάνης αποτελεί το τέλειο σκηνικό για μια ιστορία βρικολάκων, πιστεύω πως η συγγραφέας δεν αξιοποίησε στο έπακρον όλα όσα η πόλη έχει να προσφέρει. Η μαγευτική αίσθηση που χαρακτηρίζει την πόλη στην πραγματικότητα, αισθανόμουν διαρκώς πως απουσίαζε από τις σελίδες του βιβλίου. Είναι στ’ αλήθεια μια πόλη με τόσο μεγάλη ιστορία, παράδοση τζαζ μουσικής και μ’ ένα τόσο σκοτεινό και μυστηριώδες πέπλο να απλώνεται γύρω της που προσφέρονταν όσο καμία άλλη για μια τέτοια ιστορία.

   Ακόμα κάτι που επηρέασε αρνητικά την αναγνωστική μου εμπειρία ήταν ρυθμός της αφήγησης και η πλοκή του βιβλίου εν γένει. Ο απίστευτα αργός ρυθμός με τον οποίο κυλούσε η ιστορία μ’ έκανε να δυσανασχετώ και να βαριέμαι. Σε συνδυασμό, δε, με την πλοκή, η οποία για εμένα ήταν ιδιαίτερα αδύναμη, καθώς διαρκώς συνέβαινε το ίδιο πράγμα μ’ έκανε να σκεφτώ πολλές φορές να το αφήσω και να δώσω μια ευκαιρία σε κάποιο άλλο βιβλίο. Πράγμα που δεν έκανα γιατί εξακολουθούσα να ελπίζω πως σε κάποιο σημείο της αφήγησης θα συνέβαινε επιτέλους κάτι συναρπαστικό και το βιβλίο θα αποκτούσε ενδιαφέρον. Δυστυχώς, αυτό δε συνέβη παρά μονάχα στα τελευταία κεφάλαια – και εννοώ στην κυριολεξία τα τελευταία 3 με 4 κεφάλαια του βιβλίου – . Πράγματι, το τέλος ήταν αρκετά ενδιαφέρον! Ομολογώ πως η μεγάλη αποκάλυψη που συνέβη με σόκαρε, ενώ δεν περίμενα καθόλου η ιστορία να πάρει την τροπή που πήρε. Αυτός είναι ίσως και ο μόνος λόγος για τον οποίο σκέφτομαι να συνεχίσω και με το δεύτερο βιβλίο της σειράς.

   Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να μιλήσω για τους χαρακτήρες, και ειδικότερα για τους δυο πρωταγωνιστές· την Celine και τον Bastien. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους που βρήκαν την Celine εκνευριστική και γκρινιάρα, εμένα μου ήταν αρκετά συμπαθής. Δεν θεωρώ πως ήταν γκρινιάρα, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τι έχει περάσει. Μου άρεσε γιατί ήταν γενναία, έξυπνη και περήφανη. Είχε πάντα μια καυστική απάντηση έτοιμη για όποιον τολμούσε να τα βάλει μαζί της και γενικότερα ήταν – κατά τη γνώμη μου – μια πολύ δυναμική γυναίκα. Υπήρχε ένα μόνο πράγμα που βρήκα αντιφατικό στο χαρακτήρα της· ούσα μια πολύ όμορφη κοπέλα, η Celine συχνά κάνει αναφορά στο γεγονός πως οι άνδρες δε θεωρούν πως έχει κάτι άλλο να προσφέρει πέρα από αυτό. Κι ενώ αυτή είναι μια αντιμετώπιση που την εξοργίζει, ταυτόχρονα, χρησιμοποιεί την ομορφιά της σε κάθε ευκαιρία προκειμένου να « περάσει » το δικό της. Για τον Bastien από την άλλη έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Ενώ προλογίζεται ως ένας πολύ μοχθηρός, μυστηριώδης κι επικίνδυνος ηγέτης μιας σκοτεινής οργάνωσης, στην πραγματικότητα φέρεται ως ένας κανονικός τζέντλεμαν. Φαίνεται πως η συγγραφέας είχε αρχικά στο μυαλό της να του δώσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα με κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που όμως στην πορεία μετατράπηκαν σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

   Όσον αφορά τη σχέση των δυο πρωταγωνιστών μεταξύ τους, άγγιζε τα όρια του insta-love. Μου θύμιζε τόσο πολύ το Λυκόφως – σε μια φανερά καλύτερη εκδοχή – , κι αυτό είναι κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα. Για να μην είμαι απόλυτη, βέβαια, θα ομολογήσω πως υπήρχαν στιγμές ανάμεσα τους που μου άρεσαν πολύ και μ’ έκαναν να διψάω για περισσότερα.

   Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου, όμως, ήταν η απουσία βρικολάκων. Καλώς ή κακώς, οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε αυτό να είναι το vampire revival book που θα έφερνε τις ιστορίες με βρικόλακες και πάλι στο προσκήνιο. Κάτι που σ’ αυτό το πρώτο βιβλίο της σειράς δυστυχώς δεν συνέβη. Η λέξη βρικόλακας αναφέρθηκε 3; 4 φορές σε ολόκληρο το βιβλίο; Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως δεν είδαμε βρικόλακες παρά μονάχα σε μια στιγμή ενός κεφαλαίου, που κατά την άποψη μου περιγράφονταν κάπως παράξενα και σ’ έκανε ν΄ αναρωτιέσαι αν όντως ήταν βρικόλακες. Η παρουσία τους βρίσκονταν διαρκώς στο παρασκήνιο και δεν διαδραμάτισε το ρόλο που θα ήθελα. Πιστεύω κι εύχομαι πως στο επόμενο βιβλίο της σειράς η συγγραφέας θα « χτίσει » τον κόσμο της καλύτερα.

   Τέλος, θα ήθελα να μιλήσω για τη γραφή της Renee Ahdieh. Γενικά, είναι μια συγγραφέας που εκτιμώ πολύ και απολαμβάνω τον τρόπο γραφής της. Ευτυχώς σε αυτό το κομμάτι δεν με απογοήτευσε… τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Η γραφή είναι πράγματι όμορφη, απλά υπήρχαν στιγμές που αισθάνθηκα ότι στην προσπάθεια της να τη χρωματίσει με ακόμη πιο έντονο λυρισμό και ατμοσφαιρικό χαρακτήρα χρησιμοποιούσε μεταφορές και παρομοιώσεις που δεν έβγαζαν νόημα. Διέκρινα δηλαδή μια υπερπροσπάθεια. Επίσης, νομίζω πως άφηνε κάποια πράγματα δίχως εξήγηση και μπέρδευε τον αναγνώστη. Για παράδειγμα, αναφέρονται τρεις οργανώσεις στο βιβλίο – The Court of Lions, The Brotherhood, The Fallen – , καμία από τις τρεις όμως δεν εξηγείται επαρκώς.

   Εν κατακλείδι, είναι ένα βιβλίο που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα και σίγουρα με απογοήτευσε. Παρόλα αυτά σκοπεύω να συνεχίσω με τη σειρά γιατί η αποκάλυψη στο τέλος ήταν πολλά υποσχόμενη και θέλω να πιστεύω πως τα πράγματα θα βελτιωθούν αρκετά.

 

2.5 ή 3 αστέρια.

( ακόμα δεν έχω καταλήξει )