Κριτικη ✒ " Χελωνες στο Άπειρο // Τζον Γκριν. "

Γεια σας, Αντιγόνη εδώ.

Μιας κι αυτή είναι η πρώτη κριτική που δημοσιεύω, είπα να ξεκινήσω μ' ένα βιβλίο που αγαπώ πραγματικά πολύ και πιστεύω πως κάθε βιβλιοφάγος πρέπει να διαβάσει. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο έργο του Τζον Γκριν, που - αν με ρωτάτε - κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και το " Λάθος αστέρι."

Λοιπόν... καλύτερα να μην τα πολυλογώ και να στρωθώ στη δουλειά!

Θέλω να ξέρετε πως είναι πολύ δύσκολο για ‘μένα να γράψω μια αξιόλογη κριτική, καθώς αμέσως μόλις το τελείωσα ήξερα πως πλέον πρόκειται για το αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών. Θα προσπαθήσω παρόλα αυτά να κάνω όσο καλύτερη δουλειά μπορώ… αν και δεν πιστεύω πως θα είμαι αντικειμενική – και για να είμαι ειλικρινής δεν το θέλω κιόλας – .

 
Το « Χελώνες στο Άπειρο » είναι ένα μυθιστόρημα που ακολουθεί την Άζα Χολμς, ένα νεαρό κορίτσι που πάσχει από Ιδεοψυχαναγκαστική και Αγχώδη Διαταραχή. Παρόλο που το βιβλίο έχει και μια δευτερεύουσα πλοκή που περιλαμβάνει έναν εξαφανισμένο δισεκατομμυριούχο, η κυρίως πλοκή ασχολείται με την Άζα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της· δυσκολίες με την οικογένεια, τους φίλους, τις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή γενικότερα.

 
Ο λόγος για τον οποίο αυτό είναι το αγαπημένο μου βιβλίο του Τζον Γκρίν, και το αγαπημένο μου βιβλίο εν γένει είναι κυρίως η γραφή του. Πάντοτε θαύμαζα τη γραφή του Τζον Γκρίν, μα σε αυτό το βιβλίο νομίζω πως ξεπέρασε τον εαυτό του. Περιγράφει τις ψυχολογικές διαταραχές μ’ έναν πραγματικά υπέροχο τρόπο. Όταν λέω υπέροχο δεν εννοώ σε καμία περίπτωση « ψεύτικο », « ωραιοποιημένο » ή « μη ρεαλιστικό », εννοώ ακριβώς το αντίθετο! Είναι στ’ αλήθεια μοναδικό το πόσο αληθινά κι ωμά περιγράφει όσα συμβαίνουν στο μυαλό της Άζα. Ο ίδιος ο Τζον Γκρίν πάσχει ακριβώς από τις ίδιες διαταραχές, και είναι ξεκάθαρο το πόσα κομμάτια του εαυτού του έχει βάλει στο έργο του. Στην ουσία το « Χελώνες στο Άπειρο » πρόκειται για τη δική του ιστορία, για τα δικά του συναισθήματα και δυσκολίες, κι ακριβώς γι’ αυτό γίνεται εμφανές πως ο συγγραφέας πραγματικά καταλαβαίνει πως νιώθει κάποιος που βασανίζεται από αυτές τις διαταραχές.

 
Σε αυτό το σημείο οφείλω να προειδοποιήσω πως είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται σχετικά δύσκολα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησης ο αναγνώστης βρίσκεται στο κεφάλι της  Άζα, το οποίο λόγω  των διαταραχών της δεν είναι το μέρος όπου θα ήθελε κάποιος να βρίσκεται. Έχει όλες εκείνες τις παρεισφρητικές σκέψεις που καταλήγουν σε σπείρες, οι οποίες διαρκώς συρρικνώνονται, κάνοντας την να αισθάνεται φυλακισμένη. Πολλοί άνθρωποι περιέγραψαν πως η αφήγηση τους έκανε να αισθάνονται σαν να βιώνουν μια κρίση πανικού, και ορισμένες φορές είναι στ’ αλήθεια έτσι. Μα αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά αυτού του έργου! Σε κάνει να νιώθεις άβολα, αγχωμένος, ανήσυχος, ταυτόχρονα, όμως, σου προσφέρει μια παρηγοριά πως ό, τι κι αν περνάς δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που περνούν το ίδιο μ’ εσένα, ή περνούν εξίσου δύσκολα για διαφορετικούς λόγους. Λάτρεψα το πόσο ρεαλιστικό, μα συνάμα ελπιδοφόρο αποδείχτηκε το βιβλίο στο τέλος.

 
Ένας ακόμη λόγος για τον οποίο αγαπώ αυτό το βιβλίο είναι οι χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες που με τόση μαεστρία έχει δημιουργήσει ο Τζον Γκρίν μοιάζουν, μιλάνε και αντιδρούν σαν αληθινοί άνθρωποι που θα μπορούσε ο καθένας μας να έχεις στη ζωή του. Είναι πράγματι οι πιο ειλικρινείς και αληθοφανείς ήρωες που έχω συναντήσει ποτέ στις σελίδες ενός βιβλίου. Ο μοναδικός χαρακτήρας που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν εκείνος της Ντέιζι, η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί και ως η καλύτερη φίλη.  Ακόμη κι αυτό, όμως, στο τέλος ήταν κάτι που εκτίμησα. Κανείς δεν είναι τέλειος και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τους υπέροχους εκείνους φίλους που μπορούν να καταλάβουν ακριβώς πόσο δύσκολα περνάνε και " κουμπώσουν " πάνω σε κάθε ανάγκη τους. Η Ντέιζι δεν ήταν κακιά· απλά δεν καταλάβαινε την Άζα και δεν ήξερε πώς να την διαχειριστεί.

 
Κλείνοντας, θέλω να σας παροτρύνω όλους να διαβάσετε αυτό το βιβλίο γιατί πέρα από το ότι είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και ίσως το πιο ώριμο έργο του Τζον Γκρίν, πιστεύω πως θα βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να καταλάβουν τι αισθάνονται οι άνθρωποι που πάσχουν από κάποια ψυχολογική διαταραχή. Πολλές φορές οι άνθρωποι μας εξηγούν πως νιώθουν, μα αδυνατούμε να καταλάβουμε. Το να είσαι στο μυαλό ενός τέτοιου ανθρώπου, όμως, σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

   
5/5 αστεράκια!!!
Θα χαρώ πολύ να μου αφήσετε σχόλιο αν το έχετε διαβάσει ή αν σκοπεύετε να το διαβάσετε.