✒ΚΡΙΤΙΚΗ : THE HAZEL WOOD // MELISSA ALBERT.

Γεια και χαρά! Όπως ήδη ξέρετε, είμαι η Αντιγόνη κι αυτή είναι μια ακόμη βιβλιοκριτική. Σήμερα είμαι τρομερά ενθουσιασμένη γιατί θα σας μιλήσω για ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, το The Hazel Wood της Melissa Albert. Θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά γιατί έχω πάρα πολλά πράγματα να πω, αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα τα καταφέρω με επιτυχία. Είμαι σίγουρη πως αυτή η κριτική θα είναι κάπως μεγάλη, οπότε δεν θα σας κουράσω άλλο.

Το The Hazel Wood πρόκειται για ένα βιβλίο, που ανήκει στο είδος της φανταστικής λογοτεχνίας. Αν και ήθελα από καιρό να το διαβάσω, οι τόσο αντιφατικές κριτικές που συναντούσα κατά καιρούς μου δημιουργούσαν δεύτερες σκέψεις. Διάβασα υπέροχες κριτικές, κι απαίσιες κριτικές. Τελικά, όμως, αποφάσισα να επιμείνω στην αρχική μου επιθυμία και του έδωσα μια ευκαιρία. Είμαι παραπάνω από ευτυχισμένη που το έκανα, μιας και εν τέλη το λάτρεψα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως είναι πράγματι μια ιστορία που είτε θ’ αγαπήσεις, είτε θα μισήσεις για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Σίγουρα δεν είναι για όλους, κι αυτό είναι απόλυτα δεκτό και κατανοητό. Πάμε, όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η πλοκή ακολουθεί την Alice και την μητέρα της – Ella, στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την κακή τύχη που τις ακολουθεί μια ζωή. Οι δυο τους, δε μένουν ποτέ σ’ ένα μέρος, καθώς όπου κι αν πηγαίνουν άσχημα πράγματα φαίνεται να συμβαίνουν. Οπότε, μετακινούνται διαρκώς σαν νομάδες, κι όπως είναι φυσικό, η Alice μεγαλώνει κυριολεκτικά στο δρόμο. Στο μεταξύ, τη ζωή της Alice στοιχειώνει η αινιγματική και παντελώς απούσα φιγούρα της γιαγιάς της – Althea Proserpine, η οποία έγινε διάσημη πριν πολλά χρόνια, γράφοντας ένα βιβλίο με δώδεκα παράξενα και σκοτεινά παραμύθια με τίτλο Tales of Hinterland. Το περίεργο είναι πως λίγα χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία της, η γιαγιά της Alice αποφασίζει να απομονωθεί εντελώς από τον έξω κόσμο, καταφεύγοντας στη μυστηριώδη έπαυλη της – The Hazel Wood, της οποίας όλως παραδόξως δεν γνωρίζει κανένας την τοποθεσία. Το βιβλίο της αρχίζει σιγά – σιγά να εξαφανίζεται σε βαθμό που είναι αδύνατον να βρεις ένα αντίτυπο. Ελάχιστοι άνθρωποι πια το έχουν διαβάσει, κι όσο κι αν προσπάθησε – παρά τη δυσαρέσκεια της μητέρας της – , η Alice δεν είναι ένας από αυτούς.

Όταν η μητέρα της λαμβάνει ένα γράμμα, που την πληροφορεί πως η Althea είναι νεκρή, πιστεύει πως η κακή τους τύχη επιτέλους θ’ αλλάξει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή με μόνιμη κατοικία τη Ν. Υόρκη. Φυσικά, η Alice αρχίζει να παρατηρεί παράξενα πράγματα, κι όταν η μητέρα της εξαφανίζεται παίρνει την απόφαση να κάνει το ένα πράγμα που την έχει προειδοποιήσει να μην κάνει ποτέ· ψάχνει να βρει τη μυστηριώδη έπαυλη της γιαγιάς της, το Hazel Wood. Στην προσπάθεια της να τα καταφέρει καταπατά έναν ακόμη κανόνα της μαμάς της – να μην συναναστρέφεται ποτέ με θαυμαστές των παραμυθιών της Althea. Έτσι, δέχεται τη βοήθεια του Ellery Finch… γνωστού της από το σχολείο, εκατομμυριούχου και μεγάλο θαυμαστή των παραμυθιών της γιαγιάς της. Ο Finch, μάλιστα, έχει διαβάσει τα παραμύθια και ίσως έχει τους δικούς του λόγους για τους οποίους θέλει να τη βοηθήσει. Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί, ενώ στο δρόμο για τη λύση του μυστηρίου συναντάμε ήρωες των παραμυθιών της Althea, που εισβάλλουν στον κόσμο μας, παράξενα πλάσματα, καθώς και διηγήσεις ολόκληρων παραμυθιών.

Είμαι σίγουρη πως το μυαλό σας κάνει εικόνες με ιππότες, όμορφους πρίγκιπες, σοφούς βασιλιάδες και καλόκαρδες πριγκίπισσες, κι όλα αυτά μέσα σ’ ένα υπέροχο μαγεμένο δάσος, λουσμένο με νεραϊδόσκονη. Ε, λοιπόν, ξεχάστε τα όλα αυτά γιατί αυτή δεν είναι μια τέτοια ιστορία! Τα παραμύθια που έγραψε η γιαγιά της Alice δεν έχουν καμία σχέση μ’ εκείνα που έχουμε συνηθίσει. Είναι σκοτεινά, μυστηριώδη, ανατριχιαστικά και γεμάτα αίμα. Δεν ακολουθούν την τυπική φόρμα και τους κανόνες των παραμυθιών, είναι τελείως απρόβλεπτα, δεν έχουν κανένα ηθικό δίδαγμα στο τέλος, κι ως εκ τούτου είναι εντελώς παράξενα χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως μοιάζουν με μια πολύ πιο σκοτεινή εκδοχή των παραμυθιών των αδερφών Γκριμ. Όχι, όμως, απόλυτα καθώς ακόμη και τα δικά τους παραμύθια στο τέλος έχουν κάποιο νόημα.

Όπως γίνεται φανερό, ο κόσμος της Melissa Albert είναι ιδιαίτερα αλλόκοτος. Υπάρχει αίμα, υπάρχει βία, υπάρχει εκδίκηση. Θεωρώ πως είναι κάτι που όλοι πρέπει να γνωρίζουν πριν αποφασίσουν να διαβάσουν αυτό το βιβλίο. Αν έχετε στο μυαλό σας τα κλασικά παραμύθια ή τις μαγικές ταινίες του Ντίσνεϊ, τότε αυτή είναι μια ιστορία που κατά πάσα πιθανότητα δε θα απολαύσετε. Το Hazel Wood είναι πράγματι ένα μαγικό μυθιστόρημα, αλλά μ’ έναν ολότελα δικό του τρόπο. Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, μπορούμε να συνεχίσουμε.

Το βιβλίο ουσιαστικά χωρίζετε σε δυο μέρη· το πρώτο μοιάζει περισσότερο με βιβλίο μυστηρίου, καθώς η Alice και ο Finch προσπαθούν να συλλέξουν στοιχεία σχετικά με το που βρίσκεται η έπαυλη της γιαγιάς της – το Hazel Wood, δηλαδή. Φυσικά, υπάρχει και το στοιχείο του φανταστικού μέσα σε όλο αυτό, αλλά η ιστορία εκτυλίσσεται στο δικό μας κόσμο, στη Ν. Υόρκη του σήμερα. Σε αντίθεση με το β’ μισό του βιβλίου στο οποίο τόσο οι πρωταγωνιστές, όσο κι εμείς – οι αναγνώστες, βρισκόμαστε κυριολεκτικά μέσα στον κόσμο των παραμυθιών της Althea. Το πρώτο μέρος μου άρεσε αρκετά, μα βρήκα το δεύτερο μέρος υπέροχο! Προσωπικά, θεωρώ πως το β’ μισό του βιβλίο είναι ένα πραγματικό στολίδι. Σαν αναγνώστες, βρισκόμαστε ξαφνικά σ’ έναν εντελώς ξένο σ’ εμάς παραμυθόκοσμο, που εξερευνούμε σιγά – σιγά μαζί με τους ήρωες. Όλα είναι καινούργια· είναι ένας κόσμος με δική του μυθολογία, δική του ιστορία, που δε μοιάζει με κανέναν άλλο. Πρόκειται για έναν κόσμο απρόβλεπτο, ο οποίος μας δημιουργεί το αίσθημα της ανασφάλειας, καθώς δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε και τι όχι, ποιον να εμπιστευτούμε και ποιον όχι. Στ’ αλήθεια δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω πόσο σκοτεινά μαγικός είναι.

Το β’ μισό του βιβλίου σε συνδυασμό με τη γραφή της Melissa Albert είναι αυτό που μ’ έκανε να ερωτευτώ την εν λόγω ιστορία. Η γραφή της είναι γεμάτη υπέροχες περιγραφές, όμορφες εικόνες κι άπειρα σχήματα λόγου. Είναι αυτή του είδους η συγγραφέας που θα παρομοιάσει τα πεσμένα φύλλα με το κόκκινο χρώμα του αίματος, και θα μιλήσει αμέτρητες φορές για τον τρόπο με τον οποίο το φως του φεγγαριού φωτίζει το νυχτερινό ουρανό. Όντας κάποια που της αρέσει το γράψιμο, θαύμασα πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις λέξεις. Φυσικά, αυτό πρόκειται για ένα στυλ γραφής που δεν αρέσει σε όλους. Διάβασα πολλές κριτικές και διαπίστωσα πως πολλοί βρήκαν τη γραφή της δύσκολη και περίπλοκη. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα βιβλίο, που – κυρίως – λόγω του τρόπου γραφής του απαιτεί την προσοχή και τη συγκέντρωσή σου. Μου πήρε 80 σελίδες για να το συνηθίσω και να βυθιστώ στην ιστορία, μα μόλις το έκανα, δεν υπήρχε επιστροφή. Πιστεύω πως αν σας αρέσει η γραφή της Laini Taylor και της Stephanie Garber τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να απολαύσετε και τη γραφή της Melissa Albert.

Όσο αφορά τους χαρακτήρες, είναι ένα ακόμα πράγμα, που γέννησε αντιφατικά σχόλια. Οι περισσότεροι αντιπαθούν την Alice και – για να είμαι απόλυτα ειλικρινής –  δεν πρόκειται για μια ιδιαίτερα συμπαθητική πρωταγωνίστρια. Αντιμετωπίζει θέματα θυμού και γκρινιάζει όλη την ώρα. Γι’ αυτό ακριβώς και την αγάπησα· γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ποιος από εμάς θα είχε μεγαλώσει με τον τρόπο που μεγάλωσε εκείνη, θα βρισκόταν αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση και θα κατάφερνε να παραμείνει γλυκός, ήρεμος κι ευδιάθετος; Σχεδόν κανένας… όχι εγώ, τουλάχιστον. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σηκώνει πολλή γκρίνια – αν με ρωτάτε – . Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω τα ίδια και για τον χαρακτήρα του Ellery Finch. Ο χαρακτήρας του δεν αναπτύχθηκε καθόλου, ενώ η συγγραφές κυριολεκτικά τον χρησιμοποίησε για να χρηματοδοτεί την Alice στην προσπάθεια της να βρει το Hazel Wood. Δεν ήταν παρά μονάχα ένα απαραίτητο γρανάζι, που έκανε την ιστορία να κυλά. Νιώθω πως η συγγραφέας απλά επέλεξε να μείνει στην κορυφή του παγόβουνου μαζί του. Γι’ αυτό ακριβώς κι αφαίρεσα ένα αστέρι από την τελική μου βαθμολογία.

Τέλος, ένα ακόμα πράγμα που λάτρεψα ήταν η σχέση της Alice με τη μητέρα της. Η Alice δεν είναι η τέλεια κόρη και η Ella δεν είναι η τέλεια μητέρα. Αυτό ακριβώς κάνει τη σχέση τους αληθινή! Κάνουν λάθη, μα λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τις δυσκολίες όλα αυτά τα χρόνια· ενωμένες σαν μια γροθιά, κάνοντας ό,τι μπορούσαν. Είναι τέλειες με όλες τις ατέλειες τους.

Σε γενικές γραμμές, το The Hazel Wood πρόκειται για ένα βιβλίο που αγάπησα ιδιαίτερα. Είναι μια εντελώς απρόβλεπτη ιστορία με εξελίξεις που δεν μπόρεσα να προβλέψω σε καμία περίπτωση. Με άφησε με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορούσα να σταματήσω να γυρνάω τις σελίδες τη μια μετά την άλλη. Παρόλα αυτά,  αισθάνομαι πως δεν είναι ένα βιβλίο που μπορώ να προτείνω σε όλους. Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δεν ενθουσιάστηκαν με την ιστορία όσο εγώ, και καταλαβαίνω κι εκείνους που το έκαναν. Σίγουρα θα σας συμβούλευα να του δώσετε μια ευκαιρία αν σας ακούγεται ενδιαφέρον, μα καλό θα ήταν να ξέρετε για τι είδους ιστορία πρόκειται. Είναι, πάντως, το ιδανικό βιβλίο για το Φθινόπωρο! Αν τελικά αποφασίσετε να το διαβάσετε, κάντε το βράδυ, με τα φώτα χαμηλωμένα και μια κούπα από το αγαπημένο σας ρόφημα. Θα χαρώ πολύ να μου στείλετε τις εντυπώσεις σας!

4/5 αστέρια.

Μέχρι την επόμενη φορά, να χαμογελάτε και να περνάτε όμορφα.