ΚΡΙΤΙΚΗ ✒ " Το κοριτσι που γυρισε πισω // Kerry Wilkinson "

   Γεια σας βιβλιοφάγοι, για ακόμη μια φορά, Αντιγόνη εδώ! Είναι 6:30 η ώρα το πρωί, το Φθινόπωρο έχει μπει για τα καλά και είμαι εδώ για να μιλήσουμε για το τελευταίο βιβλίο που διάβασα, που δεν είναι άλλο από « Το κορίτσι που γύρισε πίσω » του Kerry Wilkinson, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάτι. Πριν ξεκινήσω θέλω να επισημάνω πως η αστυνομική λογοτεχνία είναι ίσως το λιγότερο αγαπημένο μου είδος απ’ όλα. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που με απωθεί στα βιβλία αυτής της κατηγορίας, μα πάντα πιάνω τον εαυτό μου να βαριέται, να τα παρατάει στη μέση ή να μην τους δίνει καν  ευκαιρία με αποτέλεσμα να σκονίζονται στο χαμηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης μου. Γι’ αυτό ακριβώς « Το κορίτσι που γύρισε πίσω »με άφησε ιδιαίτερα ενθουσιασμένη. Είναι το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα που κατάφερα να ολοκληρώσω – και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα – , καθώς και το πρώτο που δεν το βαρέθηκα ούτε λεπτό. Έχω ήδη αρχίσει την πολυλογία ε; Καλύτερα να περάσουμε κατευθείαν στο ψητό!

   

   Όπως προανέφερα πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Η πλοκή ακολουθεί την Ολίβια, ένα νεαρό κορίτσι, που βρίσκει το δρόμο για το σπίτι 13 χρόνια μετά τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως πράγματι είναι αυτή, και άλλοι περισσότερο δύσπιστοι. Η ιστορία συνεχίζεται από εκεί και στις σελίδες του βιβλίου ξετυλίγεται τόσο το μυστήριο της επιστροφής της, όσο και οι ανθρώπινες σχέσεις που καταφέρνει να χτίσει,  με κυριότερη εκείνη με τη μητέρα της. Παρουσιάζεται το πώς η εξαφάνιση ενός μικρού παιδιού τάραξε μια μικρή κοινωνία, καθώς και τα επακόλουθα αυτής, τις συνέπειες, δηλαδή, στον τρόπο που μεγάλωσαν τα υπόλοιπα παιδιά. Πέρα από το μυστήριο είναι ένα βιβλίο με βαθύ κοινωνικό υπόβαθρο, που θίγει άψογα το θέμα της παιδικής εξαφάνισης σε όλες του τις διαστάσεις, και σε μια εποχή με τόσες εξαφανίσεις παιδιών σε βάζει σε έντονες σκέψεις.

   

   Η γραφή του Wilkinson είναι όμορφη μέσα στην απλότητά της. Ο συγγραφέας αποφεύγει τους πλατειασμούς και τις περιττές πληροφορίες, κι έτσι η γραφή εξυπηρετεί άριστα την πλοκή αφού διαρκώς έχεις την εντύπωση πως η ιστορία κυλά γρήγορα. Είναι αυτού του είδους η γραφή που δε σε αφήνει καθόλου να βαρεθείς, καταλήγεις να γυρνάς τη μια σελίδα μετά την άλλη και χωρίς να το καταλάβεις το βιβλίο έχει τελειώσει. Δεν έκανε πουθενά κοιλιά, ενώ η παράλληλη ιστορία ενός άλλου κοριτσιού, της Λίλυ, που συμπεριλαμβάνεται στην αφήγηση σε γεμίζει ερωτήσεις και δε σταματάς να κάνεις τις δικές σου υποθέσεις. Προσωπικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης αισθανόμουν διαρκώς πως η απάντηση στο μυστήριο ήταν ακριβώς μπροστά μου, μα για κάποιο λόγο αδυνατούσα να τη βρω. Ένιωθα πως ήμουν τόσο κοντά που θα μπορούσα ν’ απλώσω το χέρι μου και ν’ αρπάξω το κομμάτι του πάζλ που έλειπε, μα ποτέ δεν τα κατάφερνα. Φυσικά και έκανα υποθέσεις, αλλά στο τέλος αποδείχθηκαν όλες λάθος, ενώ η απάντηση μου φάνηκε τόσο προφανής που στο τέλος καταντούσε μεγαλοφυής! Πρόκειται για κάτι που ενώ μοιάζει απλό, τελικά δεν είναι.

   

   Κάτι άλλο που μου άρεσε ιδιαίτερα στην ιστορία είναι τα αισθήματα που μ’ έκανε να νιώσω. Αγωνία, φόβος, θυμός, δυσπιστία, περισσότερος θυμός καθώς και μια μεγάλη απορία σχετικά με το τι ορίζουμε ηθική. Τι είναι ηθικό τελικά και τι όχι; Αυτό ίσως ήταν και το αγαπημένο μου κομμάτι του βιβλίου. Είναι η ηθική κάτι το αντικειμενικό, που όλοι μας θα έπρεπε ν’ ακολουθούμε ή μήπως πολλές φορές από μια φαινομενικά ανήθικη πράξη μπορεί να προκύψει μια κατάσταση με θετικό πρόσημο; Με προβλημάτισε αρκετά και ομολογώ πως λατρεύω τα βιβλία που με βάζουν σε τέτοιου είδους σκέψεις.

   

   Όσο αφορά στους χαρακτήρες, μου φάνηκαν πολύ καλογραμμένοι. Ο συγγραφέας κάνει εξαιρετική δουλειά στο να σκιαγραφήσει πλήρως τις προσωπικότητες τους και να διεισδύσει στα μύχια της ψυχής τους. Η ψυχογράφηση είναι πράγματι εντυπωσιακή, χωρίς όμως υπερβολές και βαρετές περιγραφές. Οι χαρακτήρες αναλύονται τόσο όσο πρέπει για να γνωρίζουμε το ποιοι πραγματικά είναι, καθώς και το ποια είναι τα κίνητρα που τροφοδοτούν τις πράξεις τους. Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω για τον καθένα ξεχωριστά γιατί θα είχε ενδιαφέρον, αλλά μιας και πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα δε θα μπορούσα να το κάνω χωρίς να προδώσω κάποια πληροφορία που δε θα έπρεπε.

   

   Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα βιβλίο που μου άρεσε πάρα πολύ, σ’ ένα είδος του οποίου δεν είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστρια. Έκανα δεκάδες υποθέσεις, αισθάνθηκα θυμό, συμπόνια, και μ’ έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμούς. Σίγουρα θα το πρότεινα σε οποιονδήποτε απολαμβάνει τα αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά και σε όποιον δεν το κάνει. Είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερο, με όμορφη αφηγηματική ροή, που δε θα σας κάνει να το βαρεθείτε καθόλου.

   4.5 αστεράκια.

   Εύχομαι να διαβάζεται βιβλία που στο τέλος σας αφήνουν μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο και ικανοποίηση.