✒ΚΡΙΤΙΚΗ : UNΧΑΠΙ // ΑΘΗΝΑ Δ. ΚΑΠΠΑ.

 

Γεια σας, είμαι η Αντιγόνη κ αυτή είναι μια ακόμη κριτική βιβλίου. Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, κι αυτό είναι το  UNχάπι της Αθηνάς Δ. Κάππα. Η Αθηνά είναι μια νέα συγγραφέας και το UNχάπι είναι μόλις το δεύτερο της βιβλίο. Έχοντας διαβάσει και τα δυο, ανυπομονώ για τα επόμενα που είμαι σίγουρη πως θα έρθουν.

Το UNχάπι πρόκειται για ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, το οποίο αν και μικρό σε μέγεθος κατάφερε να με βάλει σε πολλές σκέψεις. Η ιστορία ακολουθεί 4 ήρωες σε μια μικρή, επαρχιακή πόλη, οι ζωές των οποίων περιπλέκονται μεταξύ τους μ’ έναν παράξενο τρόπο… σαν ένα αδίστακτο παιχνίδι της μοίρας.

Σας παραθέτω την περίληψη του οπισθόφυλλου…

«Δεν είναι παιχνίδια οι άνθρωποι».
«Δεν είπα ότι είσαι παιχνίδι. Είπα ότι σε θέλω πίσω.
Δεν είµαι καλά χωρίς εσένα».

 

Όταν ένας θυελλώδης έρωτας σβήνει, ο Ιβάν προσπαθεί να αντικαταστήσει τα συναισθήµατά του µε τα ηρεµιστικά. Θα νικήσει τους δαίµονές του ή θα νικηθεί; Η Νάταλι έρχεται αντιµέτωπη µ’ ένα σκληρό δίληµµα. Είναι µόνη µητέρα. Έχει στη ζωή της θέση άλλος άντρας εκτός από τον γιο της; Ο Λουκάς, αναζητώντας την ιδανική σύντροφο, έρχεται σε αδιέξοδο. Θα πάρει τη σωστή απόφαση στη σωστή στιγµή; Η Μαρία-Λουΐζα µαζεύει τα κοµµάτια της. Οπλισµένη µε θάρρος, δοκιµάζει την τύχη της µε ένα νέο πρόσωπο. Θα κατορθώσει να αποδεσµευτεί από τα φαντάσµατα του παρελθόντος;

 

Διάλεξε ένα ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια από την κοσµηµατοθήκη και καθώς τα φορούσε, θυµήθηκε πως ήταν δώρο του Ιβάν για τη γιορτή της. Σκέφτηκε για µια στιγµή να τα βγάλει, να µην ακουµπάνε στο δέρµα της, αλλά τι θα άλλαζε; Μήπως θα τον ξεχνούσε; Ο Ιβάν ήταν ο πρώτος της έρωτας, η µεγάλη της αγάπη, µαζί του είχε ζήσει τα πάντα για πρώτη φορά. Ακόµα κι αν πετούσε όλα του τα δώρα, δεν θα µπορούσε να πετάξει τις αναµνήσεις…

 

Στο φόντο µιας µικρής πόλης, τα µονοπάτια των ηρώων διασταυρώνονται και µέσα από αυτά ανοίγονται καινούργιοι δρόµοι στις ζωές τους. Ωστόσο, το κοινωνικό στίγµα και η µοίρα παίζουν τα δικά τους παιχνίδια.
Ξεχνιέται άραγε ένας µεγάλος έρωτας; Αποξενώνονται ολότελα δυο άνθρωποι οι οποίοι υπήρξαν κάποτε ευτυχισµένοι µαζί;

 

Ο χρόνος τιµωρεί δικαίως τους δειλούς…

 

Σε γενικές γραμμές, το UNχάπι είναι ένα βιβλίο που με άφησε πολύ ικανοποιημένη. Η αναγνωστική μου εμπειρία ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη και η ιστορία μου γέννησε τόσα πολλά συναισθήματα! Συμπόνια, λύπη και θυμό. Κυρίως θυμό. Οξύμωρο, έτσι; Ένα αισθηματικό μυθιστόρημα να σε αφήσει με το θυμό ως κυρίαρχο συναίσθημα; Κι όμως! Αυτό είναι ένα αισθηματικό μυθιστόρημα πολύ διαφορετικό από τα περισσότερα που έχω διαβάσει. Αν περιμένετε ένα παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος και ροζ συννεφάκια καθώς ξεκινάτε την ανάγνωση, τότε αφήστε το βιβλίο κάτω. Αυτό δεν είναι παραμύθι, ο μεγάλος έρωτας δεν κερδίζει και τα λάθη δεν συγχωρούνται. Αντιθέτως, είναι μια τόσο αληθινή και άκρως απομυθοποιημένη ιστορία αγάπης που με ταρακούνησε για τα καλά.

Όπως προείπα με έβαλε σε αρκετές σκέψεις, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν η εξής : πόσα ψέματα καταπίνει η καρδιά μας εύκολα, λαίμαργα κι άκριτα όταν είναι διψασμένη; Πόσο τυφλούς μας κάνει στ’ αλήθεια η ανάγκη μας γι’ αγάπη και συντροφικότητα; Αναρωτήθηκα πόσα ψέματα μου έχουν σερβίρει στο παρελθόν, καθώς και πόσα από αυτά δέχθηκα ως δεδομένα δίχως δεύτερη σκέψη. Αναρωτήθηκα αν ποτέ κατάφερα να βγω από τη λήθη, ή αν κάποια τα κρατώ ακόμη στην καρδιά μου με την πεποίθηση πως είναι αληθινά. Λατρεύω τα βιβλία που με βάζουν σε τέτοιου είδους σκέψεις και προβληματισμούς, κι αυτός ήταν ίσως ο κυριότερος λόγος για τον οποίο ευχαριστήθηκα τόσο πολύ το εν λόγω μυθιστόρημα.

Ο σημαντικότερος, μα σίγουρα όχι ο μόνος· βρήκα τον τρόπο γραφής κι αφήγησης ιδιαίτερα θελκτικό για τον αναγνώστη. Μου άρεσε το γεγονός πως η συγγραφέας δημιουργούσε όμορφες εικόνες χωρίς να κουράζει, ενώ η τριτοπρόσωπη αφήγηση μας μετέφερε νοερά από την οπτική του ενός ήρωα, στον άλλον. Νομίζω πως ο τρόπος αφήγησης ήταν αυτός που έκανε την ιστορία τόσο ενδιαφέρουσα, καθώς μπορούσες να δεις όχι μόνο τα γεγονότα, μα και τις σκέψεις και τα κίνητρα του κάθε ήρωα. Μ’ έκανε  σίγουρα να τους κατανοήσω καλύτερα και είτε να τους συμπαθήσω, είτε να τους μισήσω.

Στην πραγματικότητα, το μόνο πρόβλημά μου με αυτό το βιβλίο είναι πως ήθελα παραπάνω. Ήθελα να γνωρίζω περισσότερα για το παρελθόν των πρωταγωνιστών και ιδιαίτερα της Μαρίας – Λουίζας. Εμφανίζεται ως μια κοπέλα χτυπημένη από τη μοίρα, αλλά αισθάνομαι πως η συγγραφέας δεν παραθέτει με επαρκείς πληροφορίες το γιατί – πέρα από ένα λυπηρό συμβάν στον πρόλογο του βιβλίου – . Θα ήθελα, επίσης, να μάθω ουσιαστικά τους ήρωες μέσα από την καθημερινότητα τους. Στην περίπτωση της Μαρίας – Λουίζας και πάλι, δεν έχω ιδέα αν δουλεύει ή πως ακριβώς βγάζει τα προς το ζην της. Καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησης ευχόμουν η ιστορία να κυλούσε λίγο πιο αργά, να δω τους ήρωες να αλληλεπιδρούν λίγο περισσότερο μεταξύ τους. Αυτός ήταν και ο λόγος που του έδωσα 3.5 αστέρια, αν και για να είμαι ειλικρινής σκέφτομαι να ανεβάσω τη βαθμολογία μου στα 4.

Παρόλα αυτά, είναι τόσο σπάνιο για ένα βιβλίο αυτού του μεγέθους να καταφέρει να σου γεννήσει τόσα πολλά συναισθήματα, που μπορώ με βεβαιότητα να πω πως είμαι σχεδόν απόλυτα ικανοποιημένη. Χρειάζεται πραγματικό ταλέντο για να βάλεις τον αναγνώστη σε σκέψεις και προβληματισμούς σε μόλις 96 σελίδες. Αυτό είναι κάτι που θαυμάζω απεριόριστα και με κάνει να αναμένω με μεγάλη ανυπομονησία τα επόμενα βιβλία της συγγραφέως.

Εν κατακλείδι, το UNχάπι είναι ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πολύ και το συνιστώ σε όλους τους λάτρεις των αισθηματικών μυθιστορημάτων, καθώς και σε όποιον αναζητά έναν/μια καινούργιο/α συγγραφέα.